De dag dat ik te horen kreeg dat mijn stage zich voortaan afspeelt vanuit huis. We mogen niet meer naar kantoor komen want de officiële lockdown komt eraan, dus Achmea besluit om iedereen (en van elke vestiging) thuis te laten werken. Vanaf dat punt was het wel leuk, geen reistijd, niet vroeg opstaan en een nieuwe manier van werken. De hele dag in comfortabele kleding en niet in een te strak jurkje met een panty en een paar hakken. Maar gewoon een joggingsbroek, ‘nette’ trui (want er waren natuurlijk wel video calls) en de warmste sokken die ik kon vinden.
Maar al snel merkte ik een soort sleur. Mensen in relaties of met kinderen begonnen te klagen dat ze te veel op elkaars lip zaten, relaties liepen stuk, er braken ruzies uit en noem maar op. Mijn vriend mocht gewoon ten alle tijden naar werk en was veel van huis. Wat resulteert in dat ik erg veel alleen thuis was. Hij werkt namelijk in shifts dus met late dienst was hij weg van 13.15 t/m 01.30. En met de vroege dienst vertrok hij om 05.00 en was hij om 16.30 thuis. Kortom, ik was echt veel alleen.
Naast de hoeveelheid alleen zijn woonde ik ook nog in een appartement. Geen tuin, alleen een klein balkon wat gelijkvloers is met de openbare weg. Hier komt geen zon, kun je niet zitten omdat het aan een mega drukke straat zit in het centrum. En dan was daar nog stage, hartstikke leuk zou je denken. Niet echt, door uitval van mijn stagebegeleider werd ik in het begin op mijzelf aangewezen en daarna door iedereen een beetje begeleid. Het was immers voor iedereen een onwerkelijke situatie en iedereen moest wennen. De mensen die aan de andere kant van het beeldscherm zaten hadden ergens lekker afgelegen of midden in de stad een gigantisch huis met een gigantische tuin en soms zelf afgezonderde werkkamer van alles. Ik zat gewoon aan de eettafel, verschil moet er zijn denk je dan.
En dan is er nog het aspect dat iedereen medelijden begon te krijgen met de ouders, die zitten nu immers opgescheept met de kinderen. En de kinderen, want oh zo sneu dat zij thuis zitten en niet kunnen spelen met vriendjes en vriendinnetjes. En alle ouderen in bejaardentehuizen en die alleen wonen. Deze mensen zijn en worden allemaal eenzaam. En ja, dit begrijp ik, en ja dit is echt een probleem.
Maar de studenten dan?
Wij studenten zijn gewend om altijd omringd te zijn door mensen. Dit begint in een schoolweek in de ochtend al, 5 dagen per week zit je samen in de klas. Vervolgens ga je na school nog ergens wat eten of drinken. In de weekenden met vrienden uitgaan of gezellig bij iemand thuis iets doen. Het onnodige geld spenderen, te veel drankjes consumeren maar wel in gezelschap. Niet via zoom of via whatsapp, niet via Instagram of Snapchat. Nee, fysiek aanwezig en fysiek bij elkaar.
En dan is daar ook nog het online les volgen. Logisch dat dit de enige oplossing is en het werkt voor veel mensen ook, maar zodra je in die sleur zit kom je er niet uit. Elke dag jezelf motiveren om daar weer te zitten en aan school te werken. En dan ook nog je concentreren terwijl je mogelijk in een studentenhuis zit of geen normale werkplek hebt. Het is allemaal niet gemakkelijk. Doordat ik zo actief bezig was met Instagram heb ik hiervoor ook een poll gedaan, hierbij hebben op beide polls ongeveer 70 a 80 mensen gereageerd. Dit waren voornamelijk studenten die hier op hadden gereageerd, ik denk dat de resultaten voor zich spreken.
En ja, wij zijn de generatie waarbij de telefoon aan de hand vastgeplakt zit – helaas ook bij mij – alleen meer dan ooit zou ik dat ding het liefst uit het raam smijten. Ik heb nog nooit zo’n slechte relatie gehad met dat toestel. Dat eindeloze Instagram, Facebook en Snapchat controleren, en niet omdat je het wil. Nee je hebt dat ding alweer in je hand en opeens scroll je voor de zoveelste keer die dag door zo’n verslavende app. Op het moment van besef klik je het weer weg, om vervolgens een paar seconden later toch even te bekijken of je weer een nieuwe melding hebt.
Corona? De generatie? Aangeleerd gedrag? Verslaving?
Ongetwijfeld van allemaal wel iets. Maar altijd als ik ergens ben en ik doe iets leuks, mag mijn telefoon gestolen worden dat maakt mij niet uit. Juist nu zijn zoveel mensen opzoek naar een beetje aandacht en een beetje contact is dit meer dan ooit is bijna onmogelijk.
Het is moeilijk om een contrast te zien tussen werk en privé. Wanneer stop je met werken – dus wanneer verplaats je van de eetkamer naar de bank? – om vervolgens weer op die telefoon te zitten. En wanneer is het tijd om naar bed te gaan terwijl je weet dat er morgen weer zo’n verschrikkelijk saaie dag in deze ellende staat te wachten?
Ik weet het niet, jij?
De valse hoop werkte ook niet echt mee. Vanaf het begin van mijn stage kreeg ik telkens opnieuw te horen dat we vanaf – datum – weer naar kantoor mochten. Uiteindelijk zou alles 1 september 2020 weer normaal worden. Nu 15 januari 2021 bevinden we ons in de verlengde 2e lockdown. Gelukkig heb ik tijdens deze tijd – van de minor – zoveel over mijzelf geleerd. En dit niet middels social media, maar middels podcasts (zelfhulp) of boeken die ik lees op mijn e-reader. Ik heb zoveel geleerd over mijzelf en heb mijzelf weer gevonden. Was dit ook gebeurd als corona nooit was voorgekomen? Ik weet het niet, maar wel weet ik dat ik wel nodig had om ergens te vallen en toch langzaam weer op te staan en te beseffen wie je nu echt bent als persoon.
Iemand die de hele dag met haar telefoon in de hand zit is niet mijn ding. Iemand die de hele dag iedereen probeert te pleasen door tijdens stage 24/7 alles in de gaten te houden en op mailtjes te antwoorden. Iemand die altijd maar doet alsof het goed gaat zodat alles goed komt. Nee, dat ben ik niet. Ik ben iemand met een eigen mening, altijd al en die wordt door niks of niemand anders bepaald.
Toch wel grappig, dat ik dit schrijf met oog op dat de studenten worden vergeten, maar ik juist van een ‘down’ naar een mega ‘up’ ben gegaan. Veel mensen zeggen dat deze periode gaande is om te helen, dingen te verwerken en gewoontes te doorbreken. Waar ik het in een zin zeker mee eens ben, maar de mensen – en dan voornamelijk de jongeren (studenten) – die mentaal niet zo sterk zijn daar heb ik het over. De studenten die normaal heel veel FOMO ervaren wanneer ze een feestje missen en constant mensen om zich heen nodig hebben anders voelen ze zich waardeloos of alleen. Die mensen hebben het nu zwaar, ik ook maar ik ben vaak alleen en het ook redelijk gewend. Naast dat het belangrijk is dat er ook naar de studenten wordt gekeken is er dan nog die belachelijke studieschuld. Als student is een bijbaantje in de horeca bijna niet weg te denken. Dus de mensen die normaal in de horeca oid werken en nu geen geld verdienen moeten nog steeds een belachelijk bedrag ophoesten voor collegegeld, boeken en noem maar op.
Het is gemakkelijk om mensen te vergeten en nog gemakkelijker om te doen alsof het probleem niet bestaat. Maar feit is dat veel studenten nu kampen met een depressie, burn-out. Dit kan veroorzaakt worden door concentratie- en motivatie problemen en zich uiten in studievertraging. Studenten die normaal alles voor elkaar hebben maar door het niet kunnen vinden van een stage studievertraging hebben terwijl ze een bepaald pad voor zichzelf voor ogen hadden.
Fun story: Ik heb altijd gezegd dat ik mijn studie in 4 jaar wil halen, dit ging mij bijna niet lukken. Waarom niet? Ik kon maar geen afstudeerstage vinden, de ene naar de andere afwijzing. Na een gesprek met mijn coach had ik besloten dat ik dan maar de 5 weken studievertraging neem, wat betekent dat ik pas na de zomervakantie officieel afstudeer. Ik moest die studievertraging wel nemen omdat ik pas 6 januari een gesprek kon hebben met een potentieel afstudeerbedrijf echter was 4 januari de deadline om het allemaal in te leveren. Ik vertelde iedereen dat ik dan die 5 weken studievertraging pak, kan ik even lekker uitrusten en bijkomen. Toen was het 4 januari, maandag. Ik zat al de hele dag zenuwachtig achter mijn laptop, met de gedachten. ‘Ik heb nog nooit een deadline gemist dus hoe kan ik deze deadline missen’. Ik moet dit doen; ik heb dus nooit geloofd dat ik die 5 weken vertraging nam, ik zei het alleen maar om mezelf gerust te stellen. Uiteindelijk de school gemaild, uitstel gekregen tot vrijdag 8 januari en mijn afstudeeropdracht is de maandag erna officieel goed gekeurd. Wat betekent dat ik vanaf februari kan afstuderen en als het goed is voor de zomervakantie mijn diploma krijg.
Dit was het punt waarop ik wist, de oude Anita is terug
Ik heb veel over mijzelf geleerd, en met mij denk ik veel anderen. Maar toch denk ik dagelijks aan de mensen die het mentaal niet goed hebben en zou ik willen dat ik ze allemaal kon helpen. Ik hoop dat zij net als ik, zichzelf terugvinden en er sterker uitkomen. Ik haat de pandemie, maar ik had het ook nodig.
Anita Polet