Taha Riani is een gedreven pleitbezorger voor inclusie en gelijkheid. Via zijn strategisch bureau Allyens ondersteunt hij organisaties zoals Unilever, Telenet en bpost om hun inclusiepositie te vinden in de samenleving en geeft hij regelmatig keynotes en trainingen om mensenbewust te maken van de voordelen van inclusie. Het is dan ook geen wonder dat hij op de prestigieuze Forbes30under30-lijst staat.
Heb je jezelf ooit betrapt op voorzichtigheid in je woorden of op angst om godverdomme het ‘verkeerde’ te zeggen wanneer het over inclusie gaat? Je bent niet alleen. Het is een gevoelig onderwerp waar velen mee worstelen. We willen het juiste doen, maar de weg ernaartoe kan onduidelijk zijn.
Het vertrekpunt van Kan ik dat nog wel zeggen? is het ongemakkelijke gevoel dat we allemaal ervaren wanneer we over inclusie spreken. Taha Riani legt uit waar dat gevoel vandaan komt en hoe we verder dan dat gevoel toch betere productieve dialogen rond inclusie kunnen hebben.
Taha Riani bepleit dat het geheim om inclusie te bevorderen juist ligt in het omarmen van het ongemakkelijke. Hij gidst de lezer door die gevoelens heen en reikt de tools aan om zelfverzekerd over inclusie te praten.
Dit boek is er voor iedereen: van de professional in het veld tot de ouder aan de keukentafel, en van de leerkracht in de klas tot de vriend op café. Voor wie gelooft in een wereld waarin dialoog verandering teweeg kan brengen en wie wil bijdragen aan een inclusieve toekomst, wil dit boek een kompas zijn.
“Het is belangrijk om te benadrukken dat dit boek geen pleidooi is vóór of tegen de woke-cultuur, maar een oprechte poging om een nieuwe manier van denken en praten over onze identiteit aan te bieden. De realiteit is dat deze gesprekken nog lang niet uit onze samenleving zullen verdwijnen. We moeten deze momenten van onzekerheid aangrijpen als een kans om bruggen te slaan tussen verschillende perspectieven en elkaar beter te begrijpen.
Als communicatie-expert wil ik jou via dit boek de tools aanreiken om op een impactrijke manier met deze dialogen om te gaan. Het gaat er niet per se om om het eens te worden, maar om te leren van elkaar en onze gezamenlijke menselijkheid en diversiteit te leren erkennen.”- Taha Riani
“Wellicht herken je de tekenen van een samenleving die steeds verder polariseert, waar in de afstand tussen verschillende groepen mensen alleen maar lijkt toe te nemen. Het is waar, er zijn dagen waarop ik me afvraag of we ooit voorbij die verlammende polarisatie kunnen komen. Als je door sociale media scrolt, is het gemakkelijk om te verzanden in pessimisme. De digitale arena, die ons ooit werd voorgespiegeld als het ultieme platform voor verbinding, lijkt nu vaak een slagveld van conflicterende wereldbeelden. Ergens tussen de voortgang van technologie en de snelheid van ons dagelijkse leven hebben wei ets cruciaals verloren: het vermogen om écht naar elkaar te luisteren, om te proberen te begrijpen vóór het oordelen. We hebben het vermogen verloren om te zien dat, achter elke scherpe mening of felle reactie, er een mens zit met ervaringen, angsten, dromen en verlangens. Daarom heb ik dit boek geschreven. Niet als een aanklacht of een vingerwijzing, maar als een uitnodiging om de barrières van vooringenomenheid en oordeel te doorbreken, om nieuwsgierig te zijn naar het verhaal van de ander en om te zoeken naar gemeenschappelijke gronden. Want ondanks onze individuele ervaringen en overtuigingen delen we allemaal deze ene planeet. En hoewel het gemakkelijk is om te verdwalen in de dagelijkse stroom van informatie en de roep om standpunten in te nemen,mogen we nooit vergeten dat we in wezen allemaal hetzelfde zoeken: begrip, connectie en betekenis.”
“In ons leven zijn er momenten waarop woorden zwaarder wegen. We hebben allemaal ooit weleens op de rand van een gesprek gestaan, wetend dat de woorden die we uitspreken de potentie hebben om de koers van een relatie, een groep of zelfs onze eigen zelfperceptie te veranderen. Dat zijn de dialogen die er echt toe doen. Die gesprekken, die ik ‘impactrijke dialogen’ noem, zijn de cruciale knooppunten in onze menselijke interacties. Ze hebben de kracht om diepe littekens te veroorzaken, maar ook om wonden te helen en bruggen te bouwen waar voorheen afgronden bestonden.”
