Afgelopen zomer, toen de klinieken weer voorzichtig opengingen, merkte dermatoloog Shadi Kourosh een verontrustende trend op – een piek in het aantal aanvragen voor afspraken in verband met uiterlijk. “Het leek erop dat op zo’n moment andere zaken bovenaan de agenda zouden staan, maar veel mensen waren echt bezorgd over het gevoel dat ze er veel slechter uitzagen dan gewoonlijk” zegt ze.
Kourosh, die assistent-professor dermatologie is aan de Harvard Medical School, ontdekte al snel dat anderen in haar vakgebied en verwante vakgebieden zoals plastische chirurgie een vergelijkbaar fenomeen hadden opgemerkt. En toen zij en haar collega’s aan patiënten vroegen wat de reden was voor hun beslissing om zich te laten behandelen, noemden velen van hen videoconferenties. De pandemie had hen in een wereld van Zoom-gesprekken en Teams-vergaderingen gekatapulteerd, en het staren naar hun eigen gezicht op een scherm, de hele dag, elke dag, was een ravage voor hun zelfbeeld.
In het tijdperk van de Zoom raakten mensen buitensporig gepreoccupeerd met verslapte huid rond hun hals en jowls, met de grootte en vorm van hun neus, met de bleekheid van hun huid. Ze wilden cosmetische ingrepen, variërend van Botox en fillers tot facelifts en neuscorrecties. Kourosh en collega’s ondervroegen artsen en chirurgen en onderzochten of videoconferenties tijdens de pandemie mogelijk bijdroegen aan stoornis in de lichaamsbeleving. Zij noemden het ‘Zoom dysmorfie‘.
Lees verder op: https://www.wired.co.uk/article/zoom-dysmorphia?utm_source=pocket&utm_medium=email&utm_campaign=pockethits
