Het ontbrekende stuk hier zijn volwassenen. Aan het begin van de pandemie parkeerde ik mijn toen vijfjarige kinderen vijf uur per dag op iPads om een boekdeadline te halen die niet uitgesteld kon worden. Op het moment dat ik het wel kon, schopte ik ze er allebei weer vanaf, maar de schade was al aangericht – niet bij mijn kinderen, die nog elastisch genoeg zijn om zich aan elke nieuwe omstandigheid aan te passen, maar bij mij.
De overheid kan ingrijpen en waarschuwingen voor de volksgezondheid kunnen helpen, maar het grootste probleem bij overmatige afhankelijkheid van beeldschermen is niet zozeer het welzijn van de kinderen als wel de verleiding van de ouders. De wetenschap, na een jaar van gedwongen overgebruik, dat wanneer je iets dringends te doen hebt, of een pauze nodig hebt, of een vergadering moet plannen op een dag dat de kinderen thuis zijn, je ze urenlang online kunt parkeren, waar ze niet met elkaar zullen vechten of boven zullen komen om iets te vragen, is bijna onmogelijk te weerstaan. Waarom een babysitter inhuren om ze mee naar buiten te nemen als je ze legaal en gratis kunt verdoven?
Zoals bij het afkicken van elke verslaving, helpt afleiding. Het schooljaar is drie weken bezig en ons naschoolse programma is krankzinnig. Als mijn kinderen meteen naar huis komen, zitten ze onvermijdelijk twee uur lang op hun iPad en zijn ze kribbig en overweldigd tegen bedtijd. En dus zigzaggen we door de stad van school, naar dans, naar karate, naar een naschools programma dat hen twee uur buiten houdt en mij uit de verleiding. En hoewel we pas om 19.00 uur thuiskomen, zijn de kinderen in ieder geval goed opgepept en vallen zonder problemen in slaap. Het is belachelijk, en vermoeiend, en niet echt duurzaam. Maar tot ik kan afkicken, is het beter dan het oude, digitale alternatief.
Emma Brockes is een columniste bij de Guardian
Lees haar hele verhaal op: https://www.theguardian.com/commentisfree/2021/oct/03/screens-babysitters-lockdown-children-technology-?CMP=fb_a-technology_b-gdntech
