Wat ik heb geleerd van 10 weken thuiswerken?

Interessant ‘draadje’ over thuiswerken – overgenomen vanuit Twitter. Geschreven door:
Bert Slagter @bslagter

◆ Wat is dat eigenlijk, “werk zo veel mogelijk thuis”? ◆ Heb je een kantoor? Lees dit dan doorDe tijd van strenge maatregelen is achter de rug. We versoepelen. Vliegtuigen, bioscopen, kroegen. Maar de oproep is nog steeds “werk zo veel mogelijk thuis”. Wat is “zo veel mogelijk”? Is dat nu anders dan toen de IC’s overstroomden? Eerst drie dingen die ik heb geleerd.

De eerste weken zijn niet representatief.

a. Het was crisis. Code rood op de intensive cares, dus dan ga je niet zeuren over je onhandige bureau of collega’s die tijdens een overleg hun kinderen lesgeven.
b. In de eerste weken heb je nog snelheid vanuit de tijd dat je elkaar elke dag zag. Iedereen kent elkaar en projecten lopen al. Het wordt anders als nieuwe mensen op afstand ingewerkt moeten worden, en nieuwe projecten moeten starten.

Er zijn grote verschillen tussen de situaties thuis. Voor de één was het heerlijk. Gezellig samen thuis, geen reistijd, zonnetje buiten. De ander zat met drie kinderen in een klein hok en moest halve dagen lesgeven. Weer een ander zat hele dagen alleen in een stil huis.

Iedereen is anders. Sommigen worden effectiever en blijer van veel thuiswerken. Anderen worden verdrietig of gestrest of neerslachtig van alleen virtueel contact met collega’s. De één neemt de regels heel serieus, de ander gelooft het allemaal wel.

Terug naar de vraag: wat is “zo veel mogelijk”? – Als iemand thuis 50% minder effectief is, valt dat nog onder “mogelijk”? En 20% of 10% dan? – Als iemand lijdt onder het thuiswerken, valt dat nog onder “mogelijk”? Hoeveel leed is acceptabel?

Ik hoor regelmatig van mensen dat hun kantoor nog in crisis-modus is (beleid is immers ongewijzigd), en dat er eigenlijk nog weinig gesproken wordt over de individuele noden. Terwijl sommigen wel echt in de put zitten. (de voornaamste reden voor dit draadje)

Ter inspiratie daarom een inkijkje in hoe we bij @Procurios plannen maken voor het ’tijdelijk abnormaal’. Wij hebben natuurlijk ook de wijsheid niet in pacht, dus ik nodig iedereen uit om met slimme(re) aanvullende ideeën te komen

(A) Bij het zoeken naar de betekenis van “zo veel mogelijk” wegen we ieders fysieke en mentale gezondheid en werkplezier zwaar mee. We voeren daarom uitgebreid gesprekken, individueel en als groep, om zicht te krijgen op ieders behoefte.

(B) We maken verschil. Mensen die thuis ongelukkig worden, mogen elke dag op kantoor werken. Mensen die goed thuis kunnen werken, werken vaker thuis.

(C) We maken mogelijk dat iedereen af en toe op kantoor is. Om te ontmoeten, een ander in de ogen te kijken, te lachen, een kop koffie te drinken, een rondje wandelen. Om te schetsen, ontwerpen, brainstormen. Voor opstarten en afsluiten.

(D) We blijven voortdurend verbeteren. Kleine, goedkope experimenten. Wat kan handiger en beter aan inrichting, afspraken, tools? Meer naar buiten? Halve dagen op kantoor? Betere spullen thuis? Schuiven met werkdagen?

Er is niet één oplossing voor elk mens en elk kantoor. Daarom moet je hierover praten. Het klinkt makkelijk, dan werk je toch gewoon thuis? Maar voor velen is het niet makkelijk. Niet erg midden in de crisis, wel als de kroegen weer open gaan en de vliegtuigen weer vliegen.